Vakantieland Oostenrijk

Dit jaar was de keuze van ons vakantieland Oostenrijk. Eigenlijk hadden we dat vorig jaar al in de planning, maar we hadden toen maar een week. Met het aantal te rijden kilometers vonden we dat te kort. Dus hadden we deze bestemming voor dit jaar bewaard. Als je dan Oostenrijk als bestemming hebt, waar ga je dan heen? Ik was er al 10 keer geweest, maar altijd in de winter en niets gezien dan sneeuw en een piste, hoewel ik na de eerste 2 jaar nooit meer ben wezen skieën. Voor Nando was het een plek van zijn jeugdvakanties, met hun gezin wandelen in de bergen bij Brixen en rondritjes maken door de omgeving. Het werd al snel duidelijk dat we een camping zochten in Tirol. En uiteindelijk hebben we Panoramacamping Westendorf  geboekt.

Een kleine camping waar “Ajax en Feijenoord” sterk vertegenwoordigd zijn en in vrede naast elkaar leven. Veelal vaste gasten die al vele jaren elke vakantie daar doorbrengen. Wij Brabanders zijn sterk in de minderheid. Als we onze tent in de stromende regen hebben opgezet en alles hebben geïnstalleerd duiken we het restaurant in voor een avondmaal en een lekker koud pilsje.  Na het eten lopen we de camping af.  De beentjes nog even strekken en Bruc uitlaten. Het is inmiddels wel opgehouden met regenen.  We gaan op tijd ons bedje in want hoewel het niet zo heel ver rijden is zijn we toch wel moe.

Onze eerste dag besluiten we te gaan wandelen.  Even “rustig” aan en niet de auto in want die hebben we gisteren genoeg van binnen gezien. Eten en water mee voor onderweg. De zon schijnt al aardig en we lopen de Salvenberg op. Ons doel is de Hohe Salve. De top van de berg op een hoogte van 1829 meter. Onze camping ligt op zo’n 700m hoogte. Je begrijpt dat het een hele klim is. Maar de paden onderweg en het uitzicht maakt het meer dan de moeite waard.

Als we eenmaal boven zijn na een kleine 6 uur lopen en rusten onderweg vleien we ons neer op het terras. Als we na iets te drinken gehaald te hebben in het restaurant ook nog iets te eten willen kopen blijkt dat ze  gaan sluiten. Alle tafels worden leeg geruimd, inclusief het tafelkleedje op onze tafel,  en iemand komt ons vragen of we met de laatste lift mee terug willen naar beneden. We zijn net boven, dus willen we nog wat langer van het uitzicht genieten. Dan ineens is iedereen weg en worden we overvallen dooreen enorme stilte.  Je kunt rondom overal kijken en genieten van het prachtige uitzicht.  Omdat we nog een hele tocht terug voor de boeg hebben kunnen we jammer genoeg niet te lang blijven hangen.  Hoewel we hetzelfde uitzicht hebben als op de heenweg blijven we ervan genieten. We kijken nu richting het dal en even verspert een koe ons pad. Na een paar vriendelijke woordjes sjokt zij weer verder.

Met zaklampen lopen we het laatste gedeelte van onze route en uiteindelijk is het helemaal  donker als we weer op de camping aankomen. Het restaurant wat al gesloten is kan ons nog wel een broodmaaltijd bezorgen waar we gretig van smullen. Als we later in bed liggen horen we de buren het over ons hebben. Op de vraag of we al terug zijn komt het antwoord dat we erg laat terug waren en dat het arme hondje wel geen pootjes meer zal hebben van die lange wandeling.  Uitgeput  maar tevreden vallen we in slaap.

Als we wakker worden is het al lekker buiten. We beginnen de dag lekker rustig en besluiten na het ontbijt naar de Krimmler Wasserfälle te gaan. Een aardig stukje met de auto door weer een prachtig Alpen gebied.
Bij de watervallen aangekomen, blijkt dat wij niet de enige zijn die op het idee gekomen is om daar naartoe te gaan. Het is erg toeristisch en de parkeerplek is al flink vol gelopen en aan de kassa staat een lange rij.

Het duurt echter niet lang voordat we binnen zijn.  Beneden aan het water zitten  al aardig wat mensen, vrouwen met hoofddoekjes of boerka’s en mannen met hoeden waar  pijpenkrullen onderuit komen en kinderen in een regenjas. En ze genieten!! Ook hier loopt langs de waterval een pad naar boven. Mijn benen die de klim van de vorige dag nog voelen werken gelukkig toch nog mee. Op diverse plekken zijn uitkijkpunten gemaakt, waar je door de felle zon  een regenboog  in het opspattende water ziet ontstaan,  en mij de tijd geeft even op adem te komen.

Bruc heeft veel bekijks en laat zich onderweg door diverse mensen aaien terwijl andere met een grote boog om hem heen lopen. Ook hij is ondanks de drukte super enthousiast en wil alsmaar verder.

Op het mittelstation is een restaurant waar we lekker wat drinken en uitrusten. Je kunt nog verder omhoog, maar ik vind dat we al ver genoeg gelopen hebben. Eenmaal uitgerust lopen we dan ook weer naar beneden. Bij de kassa staat niemand meer en de parkeerplaats is al aardig leeg.
Op de weg terug stoppen we nog bij een uitkijkpunt waar je op een dal uitkijkt. Het licht is prachtig dus deze kans om een plaatje te schieten moeten we niet voorbij laten gaan en als we nog een stuk verder rijden zien we de zon achter de Hohe Salve verdwijnen en ook hier stoppen we nog even om dat op de foto te zetten.

’s Avonds doen we niet heel veel meer als lekker wat hangen, lezen en natuurlijk plannen maken voor de volgende dag. Dit doen we wel binnen, want het begint te regenen en het houdt de rest van de nacht en de volgende ochtend niet op.
We laten ons door de regen niet tegenhouden. We hebben hier rekening mee gehouden en onze regenjassen mee genomen. We rijden na het eten naar de Hintersteinersee. De zon breek echter al snel door en het wordt een prachtige zomerse dag. Vooraan aan het meer is een strandbad, daar is het erg druk en ook niet geschikt voor Bruc. We rijden over de doorgaande weg door, hoewel het lijkt of we over een fietspad rijden.

Aan het einde tussen een paar huizen vinden we een kleine parkeerplek met parkeermeter en gelukkig nog een plekje voor ons. We relaxen die middag lekker wat aan het meer, lopen er een stukje omheen en laten ook Bruc weer even lekker zwemmen. De middag is al weer snel om en dus tijd om weer eens terug te gaan naar de camping. De regenjassen zijn gelukkig in de auto gebleven.

Later die dag vallen er weer flink wat buien.  Ook zijn er flinke onweersbuien met één zo’n harde knal dat Bruc de rest van de avond en nacht ligt te trillen telkens wanneer het rommelt in de lucht.
Na deze nacht. Het is inmiddels al weer donderdag gaan we in de middag richting Kaprun. We wandelen een beetje rond bij de Arschauer Ache. Het blijft een beetje miezeren met af en toe een bui.

Na nog naar een andere plek te zijn gereden draaien we om en gaan we terug naar de camping. Het is ondertussen wel even droog geworden zodat ik toch buiten kan koken. De weersvoorspelling voor de komende dagen is in ieder geval een stuk beter. Met een boek duik ik op tijd mijn bed in en na de vorige slechte nacht, slaap ik als een roosje.
Bij een aarzelend zonnetje gaan we op vrijdag op zoek naar de Sigmund Thun Klamm in Kaprun. Nando herinnerd zich uit zijn vroege jeugd diverse van deze kloven. Maar weet niet meer hoe ze heten.  Voor we bij de Klamm zijn stoppen we eerst nog even bij een uitkijkpunt. De laaghangende bewolking veranderd het landschap om ons heen. De bergen krijgen iets magisch.

Eenmaal bij de Klamm vermaken we ons uitstekend. Het is een leuke kloof met diverse watervalletjes in de rivier waar je via bruggetjes en trappen doorheen geleid word. Door de zware regenval van de laatste dagen is het nog behoorlijk nat. Maar wij blijven droog.

Aan het einde van het pad ligt de Klamm See. Het water is er erg groen. We lopen om het meer heen om vervolgens weer via een ander pad terug naar de auto te lopen.

Na ons bezoek aan de kloof rijden we naar de Hintensee. Deze ligt niet zo ver van de kloof af en we willen even kijken of het de moeite waard is om hier een andere keer terug te komen.  Terwijl we hier zijn begint het weer te miezeren en later flink te regenen.

Het is al laat in de middag en we rijden dus weer terug naar de camping. waar we besluiten dat we op zaterdag de Hoch Alpenstrasse gaan rijden.
Eenmaal op de Hoch Alpen Strasse rijden we de eerste kilometers door de bewolking. Je ziet door de bewolking helemaal niks. De temperatuur is een graad of 3 boven nul. Erg fris dus.

Hoe verder we naar boven rijden hoe meer de bewolking breekt en het zonnetje meer kans krijgt. De temperatuur stijgt gelukkig ook. Het uitzicht op de diverse plaatsen is machtig mooi. Ons doel van vandaag is de Franz Josef Höhe.

Onderweg terwijl we even stoppen denk ik in de verte een steenbok te zien. Nando komt met zijn camera en het blijkt een ree te zijn. Als ik later terug kom met mijn camera is die natuurlijk al verdwenen. Terwijl ik het gras af speur of ik deze nog zie zit er in de verte een Murmeltier. Een kleine alpenmarmot en ik ben helemaal happy als ik deze vanaf een grote afstand op de foto krijg. Grappig is het als we later boven komen en er bordjes Murmeltieren staan en je de beestjes bijna kunt aaien.

Vanaf dit hoogste punt van de Hoch Alpen Straße heb je een mooi uitzicht over de Pasterze en de Großlockner. De Pasterze is een steeds kleiner wordende gletsjer maar nog altijd imposant om te zien. We besluiten met het treintje naar beneden te gaan om daar een stuk te gaan wandelen. Het is er echter zo guur en de afstand die we dan zouden moeten lopen is zo groot dat we al snel besluiten om met het treintje ook weer naar boven te gaan. Het is rond de klok van vier en een klein uurtje later vertrekt de laatste rit naar boven. We hebben ook geen zin om deze tocht te voet af te leggen.

Als we weer boven zijn genieten we daar nog even van het uitzicht. Iets verderop is er een pad langs het dal van de Pasterze.

Een pad wat loopt door tunnels waarin er diverse dingen in tekst, beeld en geluid zijn uitgebeeld. In sommige wordt een verhaal verteld over de geschiedenis van deze tunnels. Na een flink eind door verschillende tunnels te hebben gelopen heb ik eigenlijk de moed al opgegeven en wil graag terug. Nog 1 tunnel zeg ik dan. Net voor die tunnel worden we aangesproken door een ouder stel. De man wijst naar mijn telelens die ik in mijn hand heb en zegt dat er zo’n anderhalve kilometer verderop een kudde Steenbokken staat. En als bij donderslag aan heldere hemel is mijn vermoeidheid verdwenen en moet en zal ik die steenbokken zien.
Ik word helemaal blij als ik in de verte de kudde zie staan. Heel voorzichtig lopen we hun kant op en maken al een paar foto’s. Als we er achter komen dat ze helemaal niet schuw zijn proberen we steeds dichterbij te komen. De dieren grazen rustig door en kijken af en toe een keer naar ons op. Zelfs als we terug gaan maak ik soms nog een foto, wetende dat ik hier niks aan heb en deze thuis ook weer gewoon weg ga gooien. Maar ach mijn geheugenkaartje is nog langer niet vol.
als we weer terug komen bij de auto zie ik een prachtige regenboog terwijl Nando me attent maakt op de alpenkraaien die vlak langs me neerstrijken. Ik heb echter alleen oog voor het landschap. Als we later in de auto terug naar de camping zitten maak ik vanuit de auto een foto van een beeldengroep op een rotonde die we de laatste dagen al diverse keren zijn gepasseerd me telkens afvragend of ik het goed gezien heb wat deze man en vrouw uitbeelden.

De weersvoorspellingen voor morgen zijn prima en we zijn dan ook van plan om de volgende Klamm te bezoeken.
De kloof die we bezoeken is de Kaiserklamm. Weer een mooi stukje natuur waar het water eeuwen langs een diepe kloof heeft uitgesleten in de rotsen. Niet alleen boven het water wordt genoten, maar ook op het water. Sommige gedeeltes zijn een uitgelezen plek voor de waaghalzen om zich met hun kajak in te storten. Vanaf boven genieten we van dit schouwspel.
Na ons tochtje langs de Kaiserklamm  wandelen we ook nog een eindje langs  de Tiefenbachklamm. Ook weer een kloof, maar deze vinden we minder imposant waardoor we na een tijdje lopen omkeren en terug gaan naar de camping.

Het weer blijft ons goed gezind en het besluit om te gaan wandelen in de Kundler Klamm de volgende dag is een goede gebleken. Door het vele water is de temperatuur aangenaam. We wandelen een heel eind door de Kundler Klamm. Onderweg picknicken we zoals gewoonlijk nog even en we genieten van al die mooie natuur om ons heen. Maar ook dit is niet de kloof die Nando zich nog als klein manneke herinnert. Als we dezelfde weg weer terug lopen komen we bij een stukje wat we op de heenweg eigenlijk over geslagen hebben. Een leuke smalle kloof waar je door het water moet lopen om bij een smalle hoge waterval te komen. Natuurlijk gaan we hier niet weg zonder een foto gemaakt te hebben.

We willen niet al te laat terug zijn omdat we die avond ook nog plannen hebben om te kijken of we nog een keer naar de Speichtersee kunnen. Nu om de sterren te fotograferen. De tocht naar boven, nu met de auto, is best eng. Smalle, steile weggetjes leiden ons naar de plek die we hebben uitgezocht. Eenmaal boven betrekt de lucht en we maken wat foto’s. Als we besluiten om terug te gaan trekt de bewolking weg en hebben we zicht op een mooie donkere sterrenhemel met als hoogtepunt toch de Melkweg in al haar glorie.
In het pikkedonker rijden we ook de weg weer naar beneden de Salvenberg af en ik ben blij dat we weer in de bewoonde wereld komen en de wegen weer wat meer op echte straten lijken ipv op een smal fietspad.

Dinsdag 15 september is weer een hete dag. We gaan terug naar de Hintersee waar we afgelopen week even een kijkje hadden genomen. Vooraan is het er druk met diverse mensen die zich vermaken op het gras bij het water. Na even te hebben genoten besluiten we de richting de hohe Tauern bergen te lopen. In de verte zie je nog sneeuw liggen en Nando wil daar graag dichterbij komen.

Ik haak onderweg af en ga lekker met Bruc  op een steen zitten. De koeien lijken zich in eerste instantie niets van ons aan te trekken. Als er één vervelend begint te worden wandel ik nog een stuk verder en ga uiteindelijk aan een stroompje zitten.

 

Heerlijk genietend van het uitzicht en het zonnetje wacht ik daar tot Nando weer terug is. Samen lopen we weer naar beneden waar we bij een restaurantje vlak bij het meer op het ons tegoed doen aan een lekker biertje. Dit was weer een flinke wandeling en als we terug zijn op de camping duikt Bruc na het eten zijn mandje in en komt hij pas de volgende ochtend weer voor de dag.

Het is al weer woensdag als we de Wolfsklamm bezoeken. Ook dit is weer een kloof met diverse bruggetjes. Maar ook niet de kloof die Nando in zijn herinnering heeft.  Het pad eindigt bij een plek in de rivier. Waar Bruc even lekker met een stok kan spelen en wij onze meegebrachte lunch verorberen. Als we weer genoeg energie hebben. Lopen we dezelfde weg terug als waarover we gekomen zijn.

Donderdag is onze laatste dag in Oostenrijk. Morgen is het al weer tijd om onze tent in te pakken. We besluiten  om het rustig aan te doen. Niet te ver weg te gaan met de auto omdat we de volgende dag nog lang genoeg in de auto moeten zitten. Nando weet nog een plek waar hij vroeger ooit geweest is. Als we onze auto geparkeerd hebben en het pad te voet verder volgen zien we we dat er graafmachines aan het werk zijn. We trekken ons hier niks van aan en vervolgen onze weg langs de Brixenthaler Ache naar de waterval. Het pad is in de loop der jaren wel veranderd. Het is nog een kleine klim voordat we bij de waterval zijn. Als we de rivier later weer afzakken en even op een bankje zitten te lunchen, komt er een man naar me toe met de vraag of ik op wil staan omdat hij het bankje af moet breken. Het pad wat wij net gelopen hebben wordt afgesloten voor bezoekers. Ze gaan een heel nieuw pad aanleggen. Makkelijker begaanbaar en een stuk breder. weet de man me te vertellen.  Gauw genoeg komt er een tweede man en samen lopen ze weg met het bankje. Als we terug lopen richting de auto zien we ook bordjes “Wanderweg gespert”. Wij zijn dus echt de allerlaatste wandelaars op dit pad.

Weer terug op de camping pakken we alvast wat spullen in om de volgende dag weer op tijd te kunnen vertrekken.
Als we ’s morgens aan het ontbijt zitten en we een praatje maken met één van de overburen weet hij Nando de naam te vertellen van de kloof waar hij eigenlijk naar op zoek was. Wellicht een reden om hier nogmaals terug te komen.