Als ik alle slakken in onze voortuin bekijk komt vaak het woord slakkengangetje in me op. Ik vraag me dan af waar die benaming vandaan komt. Als ik Bruc in de late avond uit ga laten moet ik uitkijken dat ik niet op diverse slakken trap. Ik vind al die krakende huisjes onder mijn voeten verschrikkelijk en probeer dan altijd een “gangetje” tussen al die slijmerige beestjes te vinden.
Of komt het woord van het langzame tempo wat volgens velen deze wezentjes hebben. Als je zo naar ze kijkt lijken ze héél langzaam te gaan, maar met hun huisje op hun rug komen ze toch nog snel vooruit.
Dit merk ik als ik ze op de foto wil zetten met mijn macro lens. Ze zijn dan sneller vooruit geglibberd dan je denkt. Ik moet als ik een foto wil maken vanaf statief dan regelmatig mijn compositie bijstellen.
Vorige week was ik al die slakken in de voortuin even zat. Niet omdat ze bij mij de plantjes aanvreten, maar omdat ik ze per ongeluk plat stamp. Dus met harde bezem en handveger en blik had ik er zo een kleine dertig opgeveegd. Ik had ze netjes in de groenbak gedaan. De volgende dag krioelde de bak natuurlijk van de slakken. Ze waren netjes bezig er weer uit te kruipen.
Voor mij de gelegenheid om op een mooie hoogte weer wat foto’s te maken. En het pad in mijn voortuin?? Nou die zat de avond erop gewoon weer vol, net alsof ik er de vorige dag geen één had weggehaald.
Heel herkenbaar en heel boeiend, mooie foto’s weer Hetwie!