In het Franse departement Haute-Vienne, op een klein half uur rijden van Limoges ligt Oradour-sur-Glane Een dorpje waar sinds 10 Juni 1944 de tijd stil bleef staan. In zo’n pakweg drie uur tijd werden 643 mensen omgebracht. Zes mensen wisten hier te ontsnappen aan de vergelding van de Duitsers die hier een bolwerk van verzet meenden aan te treffen. Volgens de SS werden er bijna in elk huis wel wapens aangetroffen terwijl de officiële documenten aangaven dat er wel enkele wapens waren die werden gebruikt voor de jacht.
Charles de Gaulle besliste kort na zijn bezoek aan dit dorpje dat het moest blijven bestaan en het een monument moest worden voor de verschrikkingen die er plaats gevonden hebben.
Het nieuwe dorp werd in de buurt gebouwd in grijze stenen. Bij de inwijding in 1953 droegen de nieuwe bewoners rouwkleding.
Ons bezoek aan dit monument vind plaats na Nando’s masterclass in de Tarn. We hadden al vaker van Oradour gehoord als we in Frankrijk waren. Op de heenweg kwamen we langs de afslag en zagen we dat het maar een half uurtje rijden van de snelweg af ligt. Het stond al langer op mijn verlanglijstje en als je zo dicht in de buurt bent, moet je die kans wel nemen. We boeken een extra overnachting en regelen dat Bruc een dagje langer bij de oppas kan blijven. Het is een grijze dag. De plek vraagt erom om in zwart /wit te worden vastgelegd.
Tegen een betaling kun je eerst het museum in waar het hele verhaal verteld wordt. Hier mogen geen foto’s gemaakt worden. Een fotowand met heel veel tekst verteld het verhaal. Ook zijn er van alle mensen foto’s te zien. De oudste bewoner was 93 jaar en de jongste 8 dagen oud. Je kunt ook in twee kamers een film bekijken. We gaan via een tunnel onder de weg door om vervolgens recht in het oude dorp te belanden. De sfeer is er sereen vind ik. De straten zijn zo schoon, leeg en opgeruimd dat ik hoewel ik weet wat er tachtig jaar geleden gebeurd is dit gevoel eigenlijk niet terug vind in het oude dorp.
Bijna compleet vergane auto’s zijn bij elkaar in oude ingestorte gebouwen gezet. Aan de muren hangen bordjes waar vroeger een cafe, bakker, garage of de tandarts zat. Sommige huizen worden opnieuw opgebouwd met nieuwere stenen.
De kerk waarin de vrouwen en kinderen opgesloten werden staat nog voor een deel overeind. Hierin bevind zich nog een altaar. Een oude kinderwagen lijkt er neergelegd te zijn. Het gevoel wat mensen zeggen dat ze hebben bij het bezoek aan deze plek krijg ik hier echter niet. Dit komt mede denk ik doordat het er zo “opgeruimd” uitziet allemaal en de verwachting die er geschept wordt dat de tijd hier stil heeft gestaan. Dit had ik wel in Fort van Breendonk.
Nadat we het dorp verlaten bekijken we ook in het museum nog voorwerpen die door de bewoners zijn achtergelaten uiteenlopen van speelgoed, gereedschappen en brillen. Hoewel het niet was wat ik ervan verwachtte en wat ik erover gehoord had was de plek toch wel een bezoek waard. De meeste indruk op mij maakte toch wel de fotowand met alle slachtoffers. Hier krijgen ze een gezicht. We roepen altijd zo hard dat zulke dingen nooit vergeten mogen worden. Dan denk ik aan oorlog in Oekraïne of andere plekken in onze wereld en vraag ik me af, leert men ooit iets van het verleden.