In het wijkpark bij ons in de buurt ligt zoals mijn volgers wel weten een grote vijver. Mooi aangelegd met een brug en een eilandje aan één zijde. Als ik van ons uit naar die vijver loop lijkt het of de sloot eindigt in die vijver. Lijkt, want in werkelijkheid zit er een schot tussen.
Ik loop er eigenlijk bijna dagelijks langs. Vorig jaar fotografeerde ik er al een familie eendjes, die ik een paar weken lang volgde, ( https://hetwie.nl/index.php/2016/04/29/het-lelijke-kleine-eendje/ ) en diverse andere vogels zoals ganzen en een reiger. Een paar weken geleden zag ik dat twee meerkoetjes bezig waren een nestje te bouwen op een tak die in het water hing. Elke keer als ik langs liep keek ik even hoe ver ze waren. Ongestoord gingen ze door met het sjouwen van nestmateriaal. Het nestje is zichtbaar voor iedereen, maar zoals ik vaak zeg fotograferen is kijken en kijken doe ik. Ik had iemand gewezen op het nestje. Een paar dagen later word ik gebeld met de vraag of ik de jonkies al gezien heb. Had ik dus niet. Dezelfde avond ben ik gewapend met camera meteen gaan kijken.
Er waren drie kuikentjes en er lagen nog 2 eitjes in het nest. Helaas werd de moeder gestoord door spelende kinderen. Ze ging even met haar jonkies van het nest af om vervolgens, toen het weer rustig was, één voor één weer op het nestje te klimmen de laatste geholpen door pa meerkoet. Deze laatste zorgde ook voor de aanvoer van eten. Vandaag ben ik nog even gaan kijken. Geloof dat de laatste eieren niet zijn uitgekomen jammer genoeg. Op het randje bij het houten schot jaagt moeder een eend weg om daarna weer verder naar iets eetbaars te zoeken.
Helaas is juist dat hoekje ernstig vervuild. Door de fontein die de laatste weken weer af en toe aan staat is alle troep, die er uiteraard sowieso niet hoort te liggen, deze kant uitgespoeld. En juist tussen deze chips zakken, frisdrankflesjes en ondefinieerbare andere zooi voert moeder meerkoet net haar jonkies. Eén van de jonkies balanceert op een tak in het water. Wiebelend weet hij of zij zich met de grote poten staande te houden totdat moeder weer verder gaat en de kleintjes haar volgen.
Als ze weer verdwijnen achter het riet ga ik ook weer op huis aan want de thee staat al op me te wachten.
Wat leuk om zoiets van dichtbij mee te maken. Heel jammer dat mensen zoveel troep achterlaten, het is een kleine moeite om je verpakkingen e.d. mee naar huis te nemen. Zo zonde van de natuur.
Het is zo leuk om de meerkoetkuikens ‘door het oog van jouw camera’ te zien, want zo scherp en duidelijk zie ik ze met mijn eigen ogen niet. Wat zijn ze mooi!! En wat een mooi beeld trouwens ook van de reiger achter het houten schot.
Het afval is echt heel jammer. 🙁 Ik kijk alweer uit naar je volgende blog. 😉