Dag 3 van onze tocht begint bij “Bildchen” Een eik die tussen de 500 en 1000 jaar oud is. In de boom is een Maria kappelletje gemaakt. De legende verteld over 3 broers die op die plek getroffen zijn door de bliksem. Eén overleeft deze inslag en uit dankbaarheid plaatst hij een Maria beeldje. Nog steeds wordt hier elk jaar op 15 augustus een Mariaprocessie gehouden.
Maar goed, wat ons vooral trekt is het pad verscholen achter deze eik. Zo op het oog zou je niet zeggen dat hier een extra tour van de Mullerthaltrail is. Er is geen parkeerplaats en er staan verder geen auto’s in de buurt.
De route gaat eerst met een paar trappen naar beneden en als je het pad een stukje volgt sta je weer midden in een bosrijk gebied met een beekje erdoor.
Op deze route vind je vele rotsformaties. Soms lijken de rotsen je aan te kijken. Ik noem ze De gezichten van het Mullerthal.
De route leidt ons langs mooie rotsformaties en door een drietal rotsspleten. Déiwepëtz en Rittergang, de eerste twee, zijn niet te omzeilen, De laatste is de Kohlscheuer. Een hele donkere doorgang waarbij een zaklamp geen overbodige luxe is. Het is er echt zo “zwart als kool”. Bruc die de hele tijd los voor ons uitloopt loopt op deze plek echt wel angstvallig achter me. De kloven zijn zo smal dat ik zelfs mijn rugzak af moet doen. De heenweg volgen we het zwaardere pad met diverse trapjes op de terugweg nemen we voor een deel de makkelijke weg omdat we anders wel erg laat terug bij de auto zullen zijn.
Eenmaal terug op de camping is het tijd om lekker te relaxen na deze pittige wandeling.
Omdat de weersvoorspelling voor de volgende dag niet zo heel goed is, besluiten we die dag een bezoek te gaan brengen aan Luxemburg stad. We gaan eigenlijk onvoorbereid op pad. Niet wetende wat ons daar te wachten staat. Als we Luxemburg binnen rijden valt het ons op dat bijna overal om ons heen gebouwd wordt. We lopen door het centrum en echt overal zien we steigers, stenen enz. Zelfs een oude brug is ingepakt. Eigenlijk lopen we een beetje doelloos rond en zijn het er unaniem over eens dat het een leuke plaats is, maar op dat moment niet voor ons. (misschien hadden we ons beter voor moeten bereiden) Na even lekker op een terras te hebben gezeten besluiten we weer weg te gaan en naar het plaatsje Echternach te rijden.
In Echternach zie ik meteen iets wat me bevalt. Een mooie kerk. De kerk van St. Petrus en Paulus. Natuurlijk wil ik altijd even binnen kijken. Ik heb eigenlijk niks met godsdienst maar vind de oude gebouwen, bijbehorende beelden, schilderingen, het glas in lood en de sfeer altijd iets magisch hebben. Wat naslagwerk vertelt me dat de kerk is gebouwd op een plek waar een Romeins fort heeft gestaan. De oude waterput bevind zich nu in de kerk. Verder is de crypte in de jaren 60 gerestaureerd. Er zijn mooie plafond schilderingen aangebracht maar de hele kerk is, hoewel het er erg licht is, een beetje sober.
De volgende kerk, niet ver van deze verwijderd is de Abdij en Kerk van St. Willibrord. Wat je meteen opvalt zijn de mooie glas in loodramen die de ruimte vullen met prachtig licht. In de crypte die vrij toegankelijk is ligt het lichaam van St. Willibrord in een graftombe. Hoewel het een prachtig gebouw is, vind ik ook hier niet de beeldenpracht die ik van andere kerken ken. Maar het maakt daardoor niet minder indruk op mij. De prachtige trap, mooie ramen, het orgel en de plafonds vragen erom om op de foto gezet te worden.
Na de stadswandeling hebben we wel een pilsje verdiend en zoeken een gezellig terras op. Het is er gezellig druk. ’s Avonds ga ik er nog even met Bruc uit om te zien of ik nog de vosjes kan spotten die ik eerder ’s morgens met het uitlaten van Bruc heb ontdekt.
Ze zijn er wel, maar zo gauw ze een hondenluchtje hebben opgesnoven zijn ze snel weer weg. Moet het later nog maar eens alleen proberen.
Dan zijn we al weer aanbeland op de 5e dag. Deze brengt ons op het station bij Echternach waar we hebben besloten de route te volgen die ons brengt naar Gorges du Loup, Perekop en Hohllay. Dit zijn de namen van de rotsformatie die we onderweg tegen zullen gaan komen.
Ook hier leiden de borden ons weer de weg. Voor we bij Gorges de Loup (wolfsslucht) komen genieten we eerst even van een adembenemend uitzicht over Echternach. In de verte zien we de twee kerken die we de vorige dag bezocht hebben.
We lopen weer verder over groene bosrijke paden. Het pad voert ons over heuvels, soms met trappetjes, tussen de rotsen door. Wanneer we de Gorges du Loup bereiken (wolfsschlucht omdat dit vroeger een plek was waar veel volven hun toevlucht zochten) moeten we over een steile trap naar beneden en aan de andere kant weer naar boven. Maar gelukkig is dit goed te doen. Er is ook net als op veel andere plekken een trapleuning aangebracht.
ook verder op ons pad vinden we nog een paar kleine opstakels. De Perekop kon je ook nog beklimmen, maar dat hebben we niet gedaan.
Na zo’n vijf kilometer komen we bij het omkeerpunt van onze tocht. De grotten van Hohllay en het openlucht theater wat er bij ligt.
Als we hier even gerust hebben volgen we dezelfde weg weer terug. Het is een wandeling van 5 kilometer en de terugweg gaat wat sneller omdat we niet zo lang stil blijven staan om foto’s van al het moois om ons heen te fotograferen. Alles bij elkaar is het weer een prachtige dag geweest.
Onze laatste dag begint regenachtig en het enige wat voor deze vakantie nog op de planning staat is het kasteel van Larochette zelf. We zijn er al diverse keren langs gereden en de weg ernaartoe ligt zelfs op de route naar de camping. Het is dus vrij dichtbij. Omdat mijn spieren nu toch wel beginnen te protesteren en omdat het regent gaan we met de auto.
Kasteel Laraochette Is gebouwd op een bergkam van zandsteen zo’n 150 meter boven het dal van de weisse Ernz. Het Kasteel heeft ook vele bewoners gehad. Aan het einde van de 15e eeuw woonden er zelfs 5 adelijke families binnen de kasteelmuren. Aan het einde van de 17e eeuw brand de burcht af en blijft alleen een deel van de muren overeind. In 1979 wordt het een beschermt monument. Men begint men met de restauratie. Veel ligt nog bedolven onder het zand. Een klein deel (twee huizen) is gerestaureerd naar hoe het er oorspronkelijk uitgezien moet hebben.
Door de diverse plattegronden krijg je een redelijk beeld hoe het kasteel er in haar hoogtijdagen uitgezien moet hebben. In één van de gerestaureerde huizen vind je ook een maquette van het kasteel. Er vindt een foto expositie plaats van diverse fotografen. Ik vind het zelf persoonlijk jammer omdat dan de sfeer van de ruimte helemaal veranderd wordt.
Na het bezoek aan dit kasteel waar je ook heerlijk op het terras kunt zitten bezoeken we nog een ander kasteel. Helaas was dit een restaurant en niet echt open voor publiek.
Op onze laatste avond besluit ik dat ik nog een poging wil wagen om de vossen op de foto te krijgen, maar dan zonder Bruc. Al snel komen de twee te voorschijn.
Hoewel ze me recht aan lijkt te kijken blijft ze rustig zitten. Ze komen steeds dichter bij totdat Aillas met Bruc naar me toekomt. Ze stuiven weg en ook als Aillas weg is komen ze voorlopig niet meer terug. Daarna wordt het voor mij sowieso te donker om nog iets te zien.
Helaas zit de volgende dag onze vakantie er al weer op. Spullen worden weer gepakt en na een kleine 3 uur kunnen we thuis onze auto weer leegmaken.
Alle andere foto’s kun je bekijken op mijn Flickr site https://www.flickr.com/photos/hetwie-p/albums/72157670040918270
Jammer van Luxemburg, want het is en blijft een prachtige (schone) stad met schitterende plekjes. Ondanks dat, al weer een boeiend verslag met heel fraaie foto’s.
Dank je Nelleke, Misschien een volgende keer en dan ook wat meer voorbereidt.