Mensen zeggen vaak als ze mijn foto’s zien: dat heb jij dan weer gezien!
Het valt me op dat als mensen wandelen of fietsen vaak helemaal niets van hun omgeving mee krijgen. Het wil niet zeggen dat ze niet genieten, maar het lijkt erop dat hun doel is om van A naar B te komen. Meestal dan ook nog zo snel mogelijk. En ja, soms als ik in aller vroegte met Bruc buiten ben maak ik me daar ook wel eens schuldig aan. Maar het merendeel van de tijd ben ik me zeer bewust van de omgeving om ons heen. Als je dat bent is er namelijk zoveel te zien en vooral ook te horen.
Deze steenuiltjes bijvoorbeeld zitten op het dak in de straat. Niet dat je ze hier midden in de woonwijk zou verwachten. Al maanden heb ik ze ‘s-nachts horen roepen. Ik wist wel dat het geluid van een uil was, maar niet welke en waar hij precies zat. In de stilte van de nacht echoot het geluid enorm tussen de huizen en omdat het er twee waren kon ik niet precies thuisbrengen waar ze zaten. Totdat ze al in de schemer tevoorschijn kwamen en riepen. Omdat het geluid vaak van dezelfde kant leek te komen ben ik op onderzoek uitgegaan en heb ik ze gevonden. Om de paar dagen neem ik eens een kijkje of ik ze nog zie.
De Gaai, een prachtige vogel. Een kraaiachtige, ook wel schreeuwekster genoemd. En juist om die laatste naam kun je ze vaak spotten. Op mijn ochtendrondje met Bruc, camera mee en genieten. Nu heb ik wel het geluk aan de rand van de wijk te wonen en vlak bij een park. Deze gaaien laten zich normaal gesproken niet zo makkelijk op de foto zetten. Maar ik had geluk. Met een sloot tussen mij en de boom waar ze inzaten kon in al genieten van deze prachtige vogels. Maar mijn geluk kon niet op, toen ik omgelopen was en ze nog steeds in de boom zaten, en zich door mij ook vast lieten leggen terwijl ik recht onder die boom stond. Dit is me de hierna ook niet meer gelukt. Ze waren met een stuk of zes. Als ik dit zo voor mijn lens krijg begint mijn dag in ieder geval goed.
Als ik met Bruc in de ochtend door het wijkpark loop zie ik een vogel. In de verte kan ik ook niet zien wat het nu precies is. Ik loop even terug naar huis, woon gelukkig om de hoek, en haal mijn camera. Ik kan samen met Bruc gelukkig dichterbij komen en zie dat het een Kramsvogel is. Een vogel die hier alleen in de winter is. Daarna leg ik ook nog de prachtige zwanen vast. Onze Bruc is gewend aan mijn fotomomentjes en wacht dan ook geduldig af tot we weer verder kunnen.
De eekhoorntjes had ik al eerder ontdekt. Het is niet zo dat ze er elke dag zitten maar ze komen regelmatig noten zoeken die ze hebben verstopt. Ze nestelen er ergens in de buurt. Bij deze leuke beestjes is het zo dat je oog erop moet vallen. Bruc spot ze vaak eerder dan ik. Op alle konijnen die er ook zitten reageert hij niet, maar bij deze kleine beestjes wordt hij enorm onrustig. Gelukkig zit hij aan de riem en kalmeert hij snel waardoor ik met geduld foto’s van ze kan maken. Hoewel dit niet altijd meevalt want ze zijn razend snel.
Dit is maar een kleine greep uit de beestjes in onze eigen omgeving. Je snapt wel als je dit zo ziet dat een wandeling met Bruc voor mij geen straf is. Heerlijk toch!! En nu het weer lente is en de vogeltjes weer fluiten geniet ik nog een beetje extra.