Ik zie, ik zie

Als ik met Bruc ga wandelen neem ik regelmatig mijn camera mee in het kader van je weet nooit wat je tegen komt. 

Zelfs in onze eigen wijk. Gisteren zei iemand nog “die Hetwie ziet alles” En ja, ze heeft gelijk. Ik ben iemand die kijkt en ook echt ziet. De ijsvogel die over het kanaal scheert, de boomkruiper die langs een boomstam omhoog kruipt of het roodborstje dat heerlijk zit te zingen in de struiken.
Ik heb al diverse vogels gespot. Prachtig vind ik deze “ontmoetingen” en helemaal mooi is het als ik ze dan ook nog op de foto kan vastleggen.

Soms zijn de vogels ook zo groot dat je er bijna niet omheen kunt. Een reiger die erg vaak zit te vissen in de vijver of de aalscholver op de uitkijk midden in dezelfde vijver, zittend op de mond van de fontein.

Deze week viel mijn oog op een minder voorkomend exemplaar. Tussen de buien door liep ik even met Bruc door het park. Mijn oog viel op iets roods. Een klein vogeltje, met een fel rode rug en een rood kopje. Ik had mijn camera helaas niet bij en besloot dan ook om deze vlug te halen. Dat gedaan hebbende ben ik snel terug gegaan naar dezelfde plek. Helaas was het vogeltje al gevlogen en maakte ik wat foto’s van andere dingen. Ietwat teleurgesteld ging ik maar weer naar huis.
Nadat ik had gegeten besloot ik om toch  nog een keer te gaan kijken. En ja hoor. Het prachtige beestje zat er weer. In alle rust liet hij me zich ook van alle kanten op de foto zetten. Eenmaal thuis met behulp van een vogelatlas en internet vond ik uit dat het prachtige rode vogeltje wel een Roodmus moest zijn. Een beestje wat hier niet thuishoort. Misschien verdwaalt, misschien uit een voliere. Maar ik had hem maar mooi weer gezien.