Het gevoel van winter

En ineens is het er dan. een klein beetje gevoel van winter.  Als ik in de ochtend naar buiten kijk, zie ik dat het mistig is. Reden voor mij dus om als ik met Bruc ga wandelen de camera mee te nemen. Als net als de dag ervoor het zonnetje de overhand krijgt kan dat mooie plaatjes opleveren. Door een dikke laag mist loop ik langs het pad waar ik normaal ook altijd loop. Erg veel zie ik niet en de foto’s die ik maak lijken soms door de mist zelfs wazig.

Het lijkt er niet op de de zon er door gaat komen en besluit na een tijdje toch maar weer om te draaien.  Het was een lekkere wandeling en Bruc heeft zich vermaakt. Dat is eigenlijk wel het belangrijkste.
In de avond volgt er weer mist. Zo blijft het ook de ochtend nog. Het vriest wel, dus ik neem mijn camera weer mee. Ik besluit op zoek te gaan naar de ijsvogel. Ik weet waar ik hem moet zoeken, maar helaas is hij niet thuis. De wereld om me heen is dankzij de mist en de vorst toch een beetje wit gekleurd en ik vermaak me prima in onze Helmondse natuur.

Ik ben al meer dan een uur buiten, maar lekker warm aangekleed.  Ik loop dan ook nog maar even door naar ons wijkpark. De mist is al een beetje dunner en de wilg in het park staat erop om op de foto gezet te worden.

Als ik een klein uurtje binnen ben geweest, ga ik weer naar buiten om te gaan wandelen met mijn vriendin en de hondjes. Al meteen, als ik de straat uitloop, zie ik dat het nu pas echt mooi wordt buiten. Het zonnetje is opgedoken uit de mist. Ik loop vlug terug om toch maar weer mijn camera te pakken en daar krijg ik geen spijt van. Het licht valt prachtig op de berijpte bomen, en planten en al is het maar een heel dun laagje, het lijkt nu echt even winter.

Helaas is door de kracht van de zon de witte wereld ook weer snel verdwenen, want als ik op de terugweg langs dezelfde bomen kom is er van al deze pracht niks meer te zien. Ik geloof dat ik naar de sneeuw verlang.