Na de klim van gisteren, bovenop de Klakkur, in de sneeuw besluiten we het vandaag “rustig” aan te doen. Na het ontbijt gaan we eerst even naar de supermarkt. Deze ligt aan de haven. Het water is één grote spiegel en er staat een zonnetje. De boten met al hun kleuren reflecteren hier in het water.
Reflecties van de boten en huizen in het water.
Al rijdend besluiten we waar we naar toe gaan. We zijn op het eiland Eysturoy en zoals overal is hier ook weer van alles te zien en zijn de uitzichten adembenemend. Je zult dan ook wel snappen dat we menig keer stoppen en omdraaien als we weer iets gezien hebben. De eerste plek waar we dat doen is Norðepil.
Uitzicht over de bergen vanaf Norðepil.
We staan op de brug tussen de eilanden Borðoy en Viðoy en het uitzicht over het water en de bergen is weer erg mooi. De sneeuw die er nog ligt geeft het een magisch tintje. We rijden naar Viðereiði en van daaruit langs de fjorden naar Múlí.
Viðereiði
Dit voormalig dorp, welke vanaf 1992 is verlaten, wordt alleen nog maar “bewoond” door schapenhoeders die af en toe een nachtje blijven. De huisjes staan leeg. Het grappige vind ik dat het geen onbewoonde indruk maakt. Achter het dorp kun je nog een stuk doorlopen. Ook hier zien we, net als op meerdere plekken, zeehonden aan de kust zwemmen. 
Zeehond in het water.
Dus een wandeling terug naar de auto om mijn telelens te halen. Ik had niet verwacht deze nodig te hebben. We hebben de tijd en het is een mooie locatie, dus even op en neer mag de pret niet drukken.
Voorbij het dorp ligt nog een pad naar een plek waar je normaal vele vogels kunt vinden. Ze zijn er nu helaas, op een enkele meeuw na, niet. Wel zien we zeehonden.
Er zijn hier veel lammetjes. Als we bijna weer wegrijden zie ik ook nog een ooi met een pasgeboren lam. Nog onder het bloed. Behoedzaam houdt ze me in de gaten. Als ze ziet dat ik geen kwaad in de zin hebt graast ze rustig verder en vervolgen wij ook weer onze weg.
Een ooi met haar lammetje.
Als we Múlí weer hebben verlaten komen we op onze weg langs een dubbele waterval. Deze waterval is op het laatste stukje na, niet erg steil. Je kunt ook hier weer een heel eind langs het water omhoog lopen.
We nemen de tijd, soms sneeuwt het een beetjeen tegen de klok van half 6 gaan we weer op weg terug naar Klaksvik.
De weg bij de waterval.
De weg is dezelfde als we de heenweg gereden hebben, maar ik blijf genieten (doe ook af en toe mijn oogjes dicht hoor) van het uitzicht.
Na een goede nachtrust plannen we vandaag een tochtje naar Skarðið. Een bergtop boven Fuglafjørdur. De wandelgids beloofd dat het uitzicht hier fenomenaal zal zijn. We parkeren de auto in het dorp en volgen onze weg naar boven.
De start van onze wandeling.
Al vrij snel zijn we het spoor bijster. Het is niet echt duidelijk hoe de route loopt. Als we iets verder omhooglopen vinden we weer de bekende Cairns en wordt de route duidelijker. 
Het weer is niet al te best, maar al snel hebben we een mooi uitzicht over het dorp waar we gestart zijn.
Hoewel we het niet helemaal droog houden, onderweg krijgen we fikse sneeuw- en hagelbuien, is het een mooie tocht. Het hoogste punt op de route is op de top van Rustakambur.
Vanaf hier is het nog een pittige klim naar de top. Hoewel het uitzicht hier al mooi is, gaan we toch verder.
De Altarið, deze ligt op 483 meter hoogte. Als je al zo ver bent gekomen wil je dat laatste stuk ook gewoon lopen. 
In de verte zien we het hoogste punt van deze berg.
Onze inspanning wordt beloond. Het uitzicht hier is echt zo gigantisch mooi.
Als je dan op het hoogste punt bent is alle inspanning vergeten.
We houden het boven een tijdje droog totdat het ook hier weer dicht trekt. Helaas moeten we ook weer afdalen. Hoe vaak ik nog heb omgekeken weet ik niet maar het was een geweldig mooie wandeling. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik ook menig keer gevloekt heb op de sneeuw en hagel die in ons gezicht sloeg, het modderige, gladde pad en de route die we soms niet zo goed konden vinden.
Het is al weer vrijdag 10 mei als we na het ontbijt weer in de auto stappen. De wandeling van gisteren was, vooral voor mij, erg vermoeiend dus doen we het weer een beetje rustig aan. Het weer is ook niet al te best. We besluiten wat rond te gaan rijden en van de uitzichten te genieten. Op diverse plekken stappen we even uit. Onze tocht brengt ons langs plaatsjes als Strendur, Selatrað en Hellur.
Als we verder rijden langs het fjord komen we langs Selatrað. Een plaatsje met wat huizen een haventje en een kerk. Ook is er een camping, maar het kampeerseizoen is nog niet geopend. 
De kerk van Selatrað
Ook bij Hellur blijven we weer wat langer hangen. Hier heb je op het uiterste puntje een mooi uitzicht op Kalsoy en Oyndarfjørdur.
Oyndarfjørdur aan de overkant ligt mooi in het zonnetje.
Dit dorpje is een eindpunt. We keren dus weer om. Onderweg passeren we nog een stroompje waar we voor vandaag de laatste keer stoppen. Door alle regen en sneeuw zijn de stroompjes talrijk.
Overal onderweg kom je zulke “wildroosters” tegen. Hier dienen ze om de schapen binnen de landsgrenzen van de verschillende boeren te houden.
Het hotel in Klaksvik heeft geen restaurant we eten dus bij een Angus steakhouse. We zijn hier al vaker geweest en het eten is prima. Met een boek op bed breng ik de avond door. Deze hotelkamer is niet zo heel erg comfortabel, vorig jaar hadden we de bruidssuite, en heeft alleen maar een bed en één stoel om op te zitten. Maar ach ik ben moe en dan is het niet erg om gewoon languit op bed te lezen. Het is ook al weer onze laatste nacht in Klaksvik en na het ontbijt checken we uit om naar onze laatste overnachtingsplek te gaan.
Dit is op Vagar, vlak bij het vliegveld zodat we morgenvroeg niet meer te lang hoeven te reizen. Het is vandaag prachtig weer. We willen nog een paar plekken zien die waar we al wel geweest waren, maar waar we door het slechte weer niet echt van konden genieten. De eerste stop is in de buurt van Viðareiði. Het licht is prachtig en de zon speelt op de bergen en het water.
Zonlicht op de bergen bij Viðareiði.
Voor we weer de tunnel naar het volgende eiland door gaan stoppen we nog even voor een laatste uitzicht over het Arnafjørður.
Het Fjord Arnafjørður, waarna we Bordoy verlaten.
We nemen de buttercup route, die weer leidt langs Funningsfjørdur en langs de grootse waterval Fossá. Bij deze laatse stoppen we wat langer. We hebben nu een blauwe lucht en het is gelukkig droog. Nando wilde deze al eerder met de drone van boven bekijken. Nu heeft hij daar alle tijd voor.
Funningsfjørdur.
We zijn al weer op het eiland Streymoy als we het bergplateau Sornfelli betreden. Ditmaal is het voor mij een makkie. We kunnen hier met de auto naartoe. De weg er naar toe slingert door het landschap en is best glad van de sneeuw en het ijs.. We zien ook nog een gestrande auto. Het plateau ligt op een hoogte van 749 meter. Er bevind zich nog een radarstation op de top. We waren hier de afgelopen week al eerder geweest, maar helaas was toen het uitzicht nul. Maar vandaag op onze laatste dag hebben we onwijs veel geluk. We lunchen eerst voordat we hier boven nog even lekker rondstruinen en voor het laatst genieten van de prachtige vergezichten van de Faeröer.
Op het allerhoogste punt is een radar station. Vroeger was op het plateau een militaire basis heb ik me laten vertellen door een oud bewoner.
Weer terug onderweg naar Vagar stoppen we nog even bij Leynar. Maar ik ben hier al vlug uitgekeken.
Strand bij Leynar.
Ik wil naar het hotel, morgen is weer een lange reisdag en mijn batterij is leeg.
In de ochtend hebben we een vroeg ontbijt. Onze eerste vlucht vertrekt om 8.20 uur. Moe maar voldaan stappen we in het vliegtuig. Weer op weg naar huis en naar onze lieve hond Bruc. Die heeft ons ook weer enorm gemist. Ik hem ook trouwens.
De rest van de foto’s kun je bekijken via onderstaande link.
de link naar mijn vorige blogs over de Faeröer 2019.
https://hetwie.nl/index.php/2019/05/22/terug-naar-de-faeroer-1/
Dank voor de prachtige foto’s en het verhaal. Leuk om zo mee te reizen.
Dank je Eveline voor je leuke reactie. Leuk dat je “mee reist”.
Ook nu weer schitterende foto’s met een boeiend verhaal erbij.
Prachtig! Ik voel hier, naast een uitgestrekte grootsheid, ook een bepaalde verlatenheid of eenzaamheid.
Dank je wel dat je dit met ons deelt, Hetwie
Dank je Mieke voor je leuke reactie. Het is op sommige plaatsen inderdaad erg leeg. Ik vind zelf niet dat je hier een verlaten gevoel krijgt. Dit komt denk ik door de overweldigende schoonheid van de natuur.
Je blijft boeiende verhaaltjes schrijven Hetwie. En wat hebben jullie genoten waarbij ik van jouw foto’s ook zo kan genieten.
Tot je volgende blog.
Dank je Marwil,
We hebben inderdaad weer ontzettend genoten. Eens kijken waar mijn volgende blog weer over gaat.