De Opaalkust

 

De Opaalkust of Côte d’Opale zoals de Fransen zeggen is ons eerste kampeerweekend in 2017. En het is meteen een lang weekend. Het is namelijk Pasen en dat levert een extra dag op. Met een vrij dagje vooraf op vrijdag wordt het weekend nog langer. De Opaalkust is vanaf ons woonadres zo’n 300 km rijden. Niet veel verder dan de wadden dus. Omdat in Nederland niet zo’n goed weer voorspeld wordt en de Franse kust in de buurt van Calais al even op het verlanglijstje staat besluiten we daarheen te gaan.
De Opaalkust is een strook langs de kust in het noorden van Frankrijk die door de schilder Édouard Lévêque in 1911 de naam opaalkust kreeg. “Is er iets in de natuur dat deze verscheidenheid van veranderende kleuren bezit? Ja, dat is de opaal, de waardevolle edelsteen die keer op keer die serie uitbarstingen van rood en groen veroorzaakt”.
Het uiterste noordwestpunt langs het Nauw van Calais Bij Cap Blanc-nez en Cap Gris-nez wat zich kenmerkt door de hoog boven de zee uitstijgende krijtrotsen is het gebied wat wij bezoeken.
Via internet hebben we een camping opgezocht en met een volgepakte auto en Bruc op de achterbank gaan we op weg naar Wissant, waar onze camping ligt. Door de drukte op de weg doen we er  langer over dan gepland.
Onze tent staat binnen een mum van tijd en als alles geïnstalleerd is gaan we meteen op ontdekking in de omgeving.
Via een paadje op de camping komen we uit op de boulevard. Helaas mogen daar geen honden en gaan we via een ander pad het strand op waar het erg rustig is, en  waar we Bruc meteen los laten zodat hij na de autorit en het wachten lekker kan rennen.

Na dat we op de camping gegeten hebben gaan we op pad. We parkeren de auto en volgen een pad richting de vuurtoren bij Cap Gris-nez. We hebben een gigantisch uitzicht en lopen door een weiland, langs een koolzaadveld, een bosje vol met bos hyacinten en oude bunkers en andere restanten van de Atlantikwall. Als we op het einde van dit pad aankomen zien we dat we daar ook hadden kunnen parkeren. We zijn er niet rouwig om dat we gelopen hebben anders hadden we vele mooie plekjes niet gezien. Wel grappig dat mijn mobiel “Welkom in het Verenigd Koninkrijk” aangeeft. We kunnen de Engelse kust van Dover dan ook vanaf het punt waar we staan zien. Omdat de schemer invalt lopen we over de weg weer terug en is het al bijna donker als we bij de auto terug komen.

Bij de camping aangekomen zetten we de auto buiten de  poort omdat de kans bestaat dat we die nacht of in de vroege ochtend terug willen rijden naar die mooie plek om sterren of zonsopkomst foto’s te maken.Helaas of gelukkig is het te bewolkt en blijven we lekker in ons warme bedje. Hoewel het niet echt warm is buiten hebben we het niet koud in onze tent. Op de camping is  op het gedeelte waar wij staan de stroom uitgevallen. Dus is het lekker donker. Later in de nacht springt het weer aan.

De volgende ochtend, als ik wil gaan douchen zie ik dat er douche tijden zijn. En moet ik tot 8 uur wachten tot de douches open gaan. Dit heb ik nog nooit gezien op een camping, maar allee, daar kan ik mee leven. Na het ontbijt gaan we weer op pad. Omdat we hier allebei nog nooit geweest zijn is het een ontdekking. We rijden naar Cap Griz-Nez. Parkeren daar onze auto en gaan te voet verder, we struinen over het strand en zien de machtige rotspartijen. Het is eb, als het vloed is is het strand zo goed als verdwenen, en er liggen veel stenen boven water. Ze vormen op veel plaatsen een lijnenspel en er ligt ook nog een wrak van een boot en zien we er ook weer resten van de Atlantikwall. Een beetje googlen levert me informatie over deze verdedigings linie op. De stenen punten in het water zijn de z.g.n. drakentanden.  Bruc is in zijn element en terwijl wij fotograferen scharrelt hij lekker rond. Rond de klok van 11 zijn we weer op de terugweg naar de ingang van het strand want de vloed komt weer opzetten. Omdat het strand zo vlak is gaat dat heel snel.

Onze volgende locatie waar we willen kijken is het Fort van Ambleteuse. Bij hoog water wordt deze bijna helemaal omringt door de zee. Maar we hebben van te voren nog even de tijd om te eten. Dat doen we met uitzicht op het fort.  Het water stijgt snel. Als een jongetje in de gaten krijgt dat Bruc de stenen uit het water wil halen die hij erin gooit speelt hij met Bruc. Het water is best wild en de plek waar we staan te fotograferen is snel onder gelopen.

Als het water zijn hoogste punt bereikt gaan we terug naar de camping. Lekker even ontspannen met een boek (ik met mijn ogen dicht). Het is niet heel warm, maar er is wel een zonnetje. Na het eten gaan we weer op pad. Ditmaal naar het strand bij Audresseles. Het water is weer gezakt en de avondzon geeft een warme gloed aan de omgeving. We wandelen een heel eind over het strand. Overal zien we wel wat om te fotograferen.  Stenen bedekt met mos, rotsen met mooie ronde vormen en sporen van zeewier. We blijven tot de zon onder is. De bewolking is ondertussen ook dichter geworden en we laten de dag, de dag en gaan terug naar onze tent.

Escalles is de plek die we de volgende dag bezoeken. De twee vorige dagen waren we bij Cap Gris-nez. Vandaag staan we bij Cap Blanc-nez. Via een overblijfsel van de Atlantikwall komen we op het strand. Het strand is erg uitgestrekt. Hoewel er best wel wat auto’s staan lijkt het erg leeg. Op de rotswand nestelt de Drieteen meeuw en als je te dicht in de buurt komt vliegen ze schreeuwend op.  Na een heel eind over het strand te zijn gewandeld besluiten we dezelfde weg terug te nemen om bij de auto te picknicken. Er is hier namelijk ook een pad naar boven. Lopend over het pad heb je een prachtig uitzicht over het strand, de zee en het glooiende landschap. Gras en lege akkers worden afgewisseld met koolzaadvelden. Als je dan de schaduw van de wolken over het land ziet trekken geeft dat een prachtig beeld. Boven op de berg staat een monument voor de Dover Patrol.  Een herinnering aan hun werk tijdens de eerste wereldoorlog. De Duitsers hebben het in de tweede wereldoorlog neergeschoten. Later is deze weer opnieuw opgebouwd. Na deze lange  vermoeiende dag keren weer naar de camping terug. De volgende dag is het namelijk al weer tijd om in te pakken. Met een goed boek  en een lekker glas wijn breng ik de avond in de tent door.

Het opruimen van de tent is op maandagochtend zo gebeurd. Hij is droog, dus kan deze zo worden ingepakt. De klok staat op half 10 als we de camping weer verlaten. Voordat we richting huis gaan, willen we eerst nog even terug naar de plek van het monument. We kunnen hier ook boven vlak bij parkeren en dat doen we dus ook.

Na hier nog even lekker te hebben rondgewandeld en nog wat foto’s te hebben gemaakt, keren we weer naar huis terug. Moe van een fantastisch weekend ploffen we ’s avonds, nadat alle spullen weer opgeborgen zijn op de bank met in mijn hoofd de gedachte: “Waar zullen we volgende keer eens naar toe gaan?”

Alle andere foto’s zijn te bekijken via mijn Flickr pagina

Reacties zijn altijd welkom.